Bir gün yüreğin yanıp tutuşurken bir avuç umutla ve özlemle yıkamak gerekirmiş onsuz yarınları...Gücüne güç katan, derman veren, hayat veren, canım derken yüreğimde besleyip büyüttüğüm sevdama, el olup gitmek kadar yalanmış sevgi..
Yalnız kalakalmak daha güçlü kılıyor küçük dünyamda beni.. Rengarenk bir hayatsa güzel görünen, kendi güvenimin kokusu gerçek hayat..Gerek acı, gerek mutluluk, hepsi kendi öz bahçemde ektiğim tohumlarda sundu bana büyük yüreğimi...
Her şeye rağmen şans verirken canımı acıttığını, yüzüme gülerken sevdamı kanattığını bilemeyecek, tüm gerçekleri göremeyecek kadar kapatmışım gözlerimi meğer..Binbir gece masallarındaki gibi yaşadığımı düşünürken, pembe köpükten dünyama damlayarak düştü avucuma yaşadığım dün gece.. Hep elimi uzatışlarım geliyor aklıma şimdi..Kendi hayallerime sarılışlarım, umutları bir bir dizişim, yıldızlara yastığımla kavuştuğumda...
Ben onun yüreğindeyken bile yalnızlığımlaymışım...Eylül gözler yok artık hazan mevsimimde... Hayatımın oyununu, hayatımın şakalarıyla oynadım ve şimdi hayatımla ödüyorum bedelini...Peki ne için.. Hataları üstlenip kendi adıma haklı çıkardım seni, vazgeçmemek, kaybetmemek adına..
Oysa ben seni yüreğimde yaşatırken, aynı zamanda da kaybetmekle kazandım bu hayatı..
Hoşçakal..Hiçbir şeyi haketmeyenim..
Giderken arkanda neleri sakladığını bilemediğim tebessümünle hep mutlu kal..
Tekrar, tekrar hoşça kal...
